Dla Czytelnika

Yōko Ogawa, autorka „Ukochanego równania profesora”, opowiada o świecie przerażająco smutnym, przywodzącym na myśl zarówno „Rok 1984” George’a Orwella, jak i Dziennik Anne Frank. Podziemie pamięci to dystopijna wizja społeczeństwa ciemiężonego przez władzę, ale także metafora opresyjnych relacji na wielu różnych płaszczyznach.

Mieszkańcy bezimiennej wyspy żyją w świecie, z którego regularnie znikają najzwyklejsze przedmioty – kapelusze, róże, fotografie, wstążki. Jednego dnia są na wyciągnięcie ręki, drugiego zacierają się w pamięci, tracąc jakiekolwiek znaczenie. Większość poddaje się presji zapominania z całkowitą uległością, a nieliczni niepokorni trafiają pod nadzór policji pamięci. Młoda pisarka, która na rzecz tajemniczej instytucji straciła rodziców, postanawia ukryć w podziemiach domu przyjaciela, który potrzebuje ochrony. Ale czy życie w zamknięciu będzie miało kiedyś koniec?

Powieść znalazła się na short-liście Międzynarodowego Bookera w 2020 roku; była również finalistką 2019 National Book Award for Translated Literature i 2020 World Fantasy Award.

Krzesło, które staje się obiektem religijnego uwielbienia?

Anioły z krótkimi, owłosionymi nogami?

Zawody w łyżwiarstwie bez łyżew na zamarzniętym stawie, ordynator zdominowany seksualnie przez siostrę oddziałową i pacjent, który słyszy głos Boga wydobywający się z jego zęba – to codzienność oddziału psychiatrycznego w prowincjonalnym szpitalu.

Codzienność bolesna, rozpaczliwa i zawirowana. Żadna postać nie jest do końca określona, bo żadna nie jest do końca tylko sobą; lekarz bywa przekonany o tym, że jest muchą, pacjentka zamienia się w figurkę z kapliczki, lekarka miewa anielskie skrzydła, pacjent uzdrawia, zmarli ożywają, żywi jakby nigdy się nie urodzili, a niebo mieści się w zagraconym składziku na zapleczu.

A wszędzie są okna, przez które widać roztrzaskane, czasem kuszące, częściej groźne, chaotycznie porozrzucane fragmenty rzeczywistości i złudzeń.

W miarę rozwoju wydarzeń czytelnik coraz częściej zadaje sobie pytanie, co jest jawą, a co sennym marzeniem, koszmarem lub wytworem chorej wyobraźni bohaterów. Identyczne pytania zadają sobie postaci z książki, uparcie poszukujące tożsamości, miłości i odrobiny bezpieczeństwa w rozbitym na ostre fragmenty, boleśnie kaleczącym świecie.

Nate ma dziesięć lat. Przed początkiem nowego roku szkolnego wraz z rodzicami przeprowadza się do miasteczka Colson. Zaprzyjaźnia się tam z trójką rówieśników – Trevorem, Gołębiem i Summer – i wstępuje do ich klubu poszukiwaczy przygód. W tym samym czasie przy głównej ulicy zostaje otwarty Słodki Ząbek, nowy sklep ze niezwykłymi słodyczami. Jego właścicielka, pani White, urocza staruszka, chętnie wynagradza dzieci cukierkami w zamian za drobne przysługi.

Cukierki okazują się magiczne: pozwalają unosić się w powietrzu, zmieniać wygląd, porażać prądem, przechodzić przez lustra albo wmawiać ludziom dowolne bzdury. Kłopot w tym, że zlecenia pani White stają się coraz bardziej podejrzane. Tymczasem w miasteczku pojawia się stary lodziarz, pan Stott. Słodkości z jego sklepu także mają niezwykłą moc.

Dlaczego ci tajemniczy cukiernicy tak nagle pojawili się w Colson? Jakiego skarbu poszukują? Kim jest mężczyzna w płaszczu i fedorze, który śledzi naszych bohaterów? I przede wszystkim: komu można zaufać, a kto ma bardzo niecne zamiary?

Brandon Mull zasłynął pięciotomowym cyklem “Baśniobór”, który podobnie jak “Wojna cukierkowa” opowiada wyjątkową historię. Sam Mull ma wielki talent do tworzenia wyjątkowych opowieści, które umiejętnie wplata w książki dla dzieci i młodzieży. Czytając jego książki ma się wrażenie, że jest się jednym z bohaterów. Nie można się oderwać od lektury.

Książka może zainteresować nie tylko naszych najmłodszych czytelników, a niesamowite opisy najróżniejszych słodyczy sprawiają, że aż leci ślinka.

Adam Lorenz – komisarz policji odwiedza swojego dobrego przyjaciela Pawła, który po kilkunastu latach wrócił do rodzinnej miejscowości Rokitek, gdzie zakupił stary dworek, który odnowił.
Na miejscu Adam dowiaduje się, że niespodziewanie zniknęła młoda kobieta.
Odkrywa również, że ostatnio ma tu miejsce dziwny i bardzo niepokojący proceder – znika więcej młodych kobiet, po których ślad zanika. Sprawa nabiera tempa, gdy na polu zostają znalezione zakopane zwłoki…

Na jaw wychodzą sekrety skrywane sprzed lat i pakt, który zawarli między sobą starzy przyjaciele.

Autorka Anna Potyra trzyma nas w garści genialną fabułą, która wodzi nas za nos do samego końca. I nawet gdy już sądzisz, że wiesz to okazuje się, że i tak jesteś w błędzie.

“Książka o miłości” nie jest manifestem adoracji, obfitym w górnolotne sformułowania. Bardziej przypomina zapis rozmowy przyjaciółek.

To również nie jest naukowa rozprawa, czy lektura, która rościłaby sobie prawo do tego, że autorki posiadły wiedzę absolutną i ich zdanie na ten temat powinno być powielane przez wszystkich. Wręcz przeciwnie, rozmawiają ze sobą dwie doświadczone przez życie kobiety, czasem niepewne, czasem rozgoryczone, czasem wątpiące, szukające odpowiedzi na różne kwestie.

Książka Olgi Drendy i Małgorzaty Halber o miłości to idealna lektura na wiosenne wieczory.